เมื่อยุคสมัยเปลี่ยนไปการใช้กล้องฟิล์มก็เริ่มน้อยหลง แต่ ณัฐวุฒิ เหมบุตร หรือโค้ช เฟี้ยส ก็ยังหลงใหลภาพถ่ายจากกล้องฟิล์ม เพราะมันเป็นศาสตร์และศิลป์ในเรื่องของการถ่ายภาพ แต่ไม่ใช้แค่หลงใหลแค่กล้องฟล์ม เขายังเสพติดการเล่นกีฬาและยังเป็นโค้ช ให้กับเด็กในโรงเรียนทีปังกรวิทยาพัฒน์(ทวีวัฒนา) กทม. เพื่อมุ่งเน้นให้เด็กใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์และไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับ ปัจจัยเสี่ยงต่างๆที่ทำลายสุขภาพ
ณัฐวุฒิ เหมบุตร เป็นคนกาญจนบุรี เข้ามาทำงานที่กรุงเทพ อยู่กรุงเทพตั้งแต่ปี 50 ประมาณ 13-14ปี โรงเรียน ปัจจุบันทำอาชีพครูอยู่โรงเรียน ทีปังกรวิทยาพัฒน์(ทวีวัฒนา) กทม. ซึ่งมีทีมฟุตซอล 3 รุ่น 14-16-18 ก็จะมีน้องๆในทีม 2ท่านที่มาร่วมในทีมกันฝึกสอนแหละพัฒนาเด็กๆในโรงเรียนให้มีเวลาว่างให้เป็นประโยชน์
- – ฟุตซอลแต่ละทีม อยู่ในStepไหนแล้ว –
คือมันน่าจะเป็นพื้นฐานมากกว่าเพราะว่าทรัพยกรของผมไม่ได้เกิดจากการคัดตัวเด็กหรือการสรรหาจากเด็กภายนอกที่จะเข้ามาเลือกจากนักเรียนที่เข้ามามาเรียนในโรงเรียนซะมากกว่า เลยเป็นทรัพยากรการที่ไม่ได้มีความสามารถเหมือนกับโรงเรียนอื่นๆที่เข้าเก็บตัวหรือคัดตัวหรือมีโครงการอะไรขนาดนั้น ก็แค่สร้างเด็กจากพื้นฐานให้เด็กพัฒนาต่อยอดด้วยตัวเองในโรงเรียนซะส่วนมากครับการทำงานกับเด็ก
– การปรับตัวอยากไหมระหว่างช่วงวัย –
ด้วยที่ว่าเราทำงานแบบนี้เราอยู่กับเด็กมาด้วยเราก็เลยไม่ต้องปรับตัวอะไรมากกับเด็กๆเพราะว่าเราใช้ชีวิตการเป็นเด็กช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อในการทำงานกับการเรียนมันไม่ห่างกัน ก็เลยรู้สึกได้ซึมซับวิถีการเป็นอยู่ของเด็กๆหรือว่าพฤติกรรมของเด็กๆได้พอสมควรก็เลยไม่ค่อยได้ปรับตัวอะไรมากด้วยที่ว่าเป็นวัยรุ่นด้วยอะไรด้วย
– แล้วทั้ง3ทีมที่ฝึกสอนเคยพาพวกเขาไปลงแข่งแล้วได้รางวัลอะไรมาบ้างครับ –
คือหลักๆของผมก็จะเป็น กรมพละนี่แหละครับ เมื่อปี60ได้รองแชมป์อันดับหนึ่งของกรมพละ18ปีประเภททั่วไป
– อาชีพในวัยเด็กที่อยากทำมากที่สุด-
เป็นครูนี่แหละครับเพราะเป็นอาชีพที่ใฝ่ฝัน ตอนเด็กเป็นนักกีฬาแล้วก็มีคุณครูพละเป็น ไอดอลสมัยก่อนผมเป็นนักกีฬาวอลเล่ย์ในระดับเยาวชน ประถม มัธยมแล้วก็มหาลัย
– แล้วตอนยนี้ยังเล่นวอลเลย์บอลยุไหม-
วอลเล่ห์ยังเล่นครับเล่นกับเด็กๆแต่สวนมากจะเล่นฟุตซอลมากกว่าเพราะว่าตอนเย็นหลังเลิกเรียนก็จะซ้อมฟุตซอลมากกว่าในเรื่องของวอลเล่ห์บอลก็ในช่วงของเวลาเล่นกับเด็กๆกับนักเรียนก็มีบ้าง
-แล้วไลสไตล์ส่วนตัวของพี่ชอบทำอะไร-
เล่นก็ฬากับเด็กๆกับเพื่อนและออกไปถ่ายรูป ผมชอบถ่ายรูปเป็นการส่วนตัวกับกล้องฟิล์ม กล้องฟิล์มของผมก็จะมีน้องๆที่เป็นกลุ่มก้อนที่ว่าเล่นกล้องฟิล์มด้วยกันก็ไปหาแล้วขับรถเวฟป้า
–แล้วทำไมถึงหลงใหลในการถ่ายรูป-
ผมว่ามันศาสตร์และศิลป์ในเรื่องของภาพ เราเห็นบางทีธรรมชาตแล้วมันมีความสุขเราก็เลยอยากไปเก็บภาพที่เราเห็นแล้วมันมีความสุขเห็นแล้วมันดูดีเอามาเก็บไว้ที่เราวันไหนอยากจะดูธรรมชาติเราไม่ต้องไปถึงที่ก็ได้ก็เปิดภาพอันนี้ดูมันก็น่าจะสบายใจครับ
–ในฐานะการเป็นโค้ช ระเบียบวินัยฝึกเด็กๆของพี่ยังไง–
สำคัญในส่วนตัวของผมนะในเรื่องของความรับผิดชอบแล้วก็ความตรงต่อเวลาส่วนมากเพราะหลักๆเด็กจะไม่ค่อยมีความรับผิดชอบและเรื่องของการตรงต่อเวลาการนัดซ้อมหรือว่านัดให้ไปแข่งเด็กบางคนก็จะมาสาย ผมก็ว่าอยากให้ตรงนี้เป็นหลักมากกว่าในเรื่องของความรับผิดชอบและการตรงต่อเวลา
-ตอนนี้มีนักดื่มหน้าเพิ่มมากขึ้นในกลุ่มวัยรุ่นอะครับ พี่อยากจะฝากอะไรถึงน้องๆกลุ่มนี้บ้างครับในฐานะเป็นโค้ช-
เอาตรงๆเลยนะน้องๆเด็กๆในช่วงเยาวชน อะครับ ยังไม่ถึงเวลาก็ยังไม่ต้องลองก็คือพูดง่ายๆว่ายังไม่ต้องดื่มรอให้เรามีความพร้อมในเรื่องของร่างกายและในเรื่องของการทำงานและเรื่องของอนาคตมีการงานที่ดี อันนั้นก็นิดหน่อยแต่ไม่ต้องไปนั่งดื่มเยอะๆ หรือว่าถ้าไม่ดื่มเลยก็ดีผมมองว่าเพราะการดื่มอย่างที่เมื่อวานทางวิทยากรได้บอกว่าพวกสมรรถภาพของร่างกายของความคิดของสมองการสั่งการของสมองก็จะช้าลง
เพราะผมเชื่อว่าการมีสุขภาพที่ดี นั่นแหละคือสิ่งสำคัญของการเป็นนักกีฬา สุขภาพต้องเต็ม10มาก่อน และจะลดลงเรื่อยๆถ้าหากเราไม่ใส่ใจไม่ดูแล ผมเชื่อว่าทุกคนรู้อยู่แล้วว่าอะไรที่ส่งผลเสียต่อร่างกายตนเองอยู่ที่เราเลือก
-นอกจากการเล่นกีฬาแล้วส่วนตัวการรับประทานอาหารเรื่อยเปื่อยไหม-
ผมชอบทานอะไรก็ได้ที่ชอบทานไม่ทานอะไรแปลกๆอย่างเช่นเมื่อผมทานกระเพราะหมูกรอบในหนึ่งวันผมสามารถทานกระเพราหมูกรอบได้3มื้อเลยผมชอบทำอะไรซ้ำๆอย่างร้านเดิมๆผมก็ไปทานอาหารได้อย่างเช่นขนมหวานผมชอบทานข้าวเหนียวมะม่วงผมก็ทานข้าวเหนียวมะม่วงแบบเดิมๆแต่ไม่ชอบทานแบบเรื่อยเปื่อย
-การดื่มเหล้าเพื่อเข้าสังคมในความคิดของพี่คืออะไร-
ผมมองว่ามันแนเรื่องที่ถามว่าสำคัญไหมมันสำคัญนะครับ อย่างเพื่อนผมไม่ดื่มเหล้าก็มีนะ แต่ว่าการเข้าสังคมมันก็จะน้อยกว่าในเรื่องการหาคอเน็คชั่นหาคนรู้จัก หาเพื่อน หาคนที่จะทำงานด้วยอย่างเช่นในวงการฟุตซอลมันก็สำคัญก็เหมือนวงการอื่นๆนั่นแหละ แต่มันก็ดื่มเพื่อหาสังคมไม่ใช้ดื่มให้มันปรับเปลี่ยนพฤติกรรมหรือว่ามึนเมา อย่างเนี่ย ผมว่ามันก็มีส่วนสำคัญในการที่ทำให้เราได้รู้จักให้เราได้เปิดแนวคิดทัศนคติใหม่ๆจากคนอื่นๆอย่างเช่นผมไปหาคนคนๆนี้อาจจะมีเพื่อนอีกคนที่เข้ามาหาด้วยกันสมุติว่าถ้าเราไม่ไปดื่ม บางคนอาจจะไม่มาก็ได้
– แล้วความสุขของพี่คืออะไรครับ –
ความสุขของผมคือการเล่นกีฬาคือแบ่งพาสซิชั่นนะไม่เกี่ยวกับครอบครัวเลยคือถ้าแบ่งมาปุ๊บคือการเล่นกีฬาคือผมเป็นคนเสพติดกีฬาครับถ้าช่วงเย็นไม่ได้เล่นกีฬาเหมือนขาดอะไรไปอย่างหนึ่งมีอารมณ์ที่หงุดหงิดอย่างน้อยได้เล่นกีฬาได้วิ่งได้แตะบอลได้อยู่กับกีฬาอะครับ อะไรก็ได้ที่เป็นกีฬาผมชอบเสพติดกีฬา
