ผ่านไป 6 เดือนที่เก่งเลิกเหล้าได้แล้ว
และหลังจากที่ได้ไปงานเลี้ยง เก่งก็ชวนเอ้ไปด้วย ก้องรู้ข่าว ก็แวะมาหา มาทักทายให้กำลังใจเก่ง
“นี่นี่ พอยิ่งข้าไม่ดื่มนานวันเข้าเท่าไหร่ ข้าก็ยิ่งห่างจากคนไม่ดื่มมากขึ้นเท่านั้นว่ะ
ละที่ข้าประหลาดใจก็คือ พอเลิกดื่ม ข้าก็พบว่า ไม่ใช่ “ทุกคน” นะที่ดื่มน่ะ…” เก่งพูดอย่างมีความสุข
“แล้วข้าได้เทคนิคใหม่ด้วยว่ะ อยากเล่าเว้ย…
คือถ้าเค้าถามว่าจะดื่มอะไร ข้าก็คิดว่าการบอกว่าไม่เอาเหล้า ก็ไม่ใช่เรื่องไม่สุภาพซะหน่อย
ข้าก็จะดื่มน้ำหวาน น้ำผลไม้ น้ำสมุนไพร หรือน้ำอะไรที่เขามี
ก็แกล้งทำเป็นดื่มน่ะ แม้จะไม่ชอบก็ตามเหอะ มันทำให้ข้าสบายใจขึ้น
แล้วก็ช่วยให้เจ้าภาพ ที่เค้าชอบเติมไม่ให้แก้วพร่องได้สบายใจด้วย
ดีกว่าเห็นแขกไม่ดื่มอะไรเลยน่ะ…” เก่งเล่าต่ออย่างภูมิใจ จนก้องปรบมือให้
“อ้าว แล้วตอนดื่มอวยพรล่ะ แกทำไง?” ก้องถามพร้อมกับอมยิ้ม
“เฮ้ย! มิตรภาพสำคัญกว่าเหล้าหรือน้ำใดๆ ที่อยู่ในแก้วใช่ไหมล่ะ!!!
ข้าก็ถือแก้วและก็ดื่ม ไม่มีใครมาจ้องมองดูว่าข้าดื่มอะไรสักหน่อย… 555”
เก่งเล่าทำท่ายกแก้ว ก้องปรบมือให้อีกครั้ง แล้วชมว่ายอดเยี่ยมมากเพื่อน
