“อยากมีสุภาพดี
อยากมีเงินเก็บ
มีความสุข
วันนี้ยังไม่สายที่จะเลิกเหล้า”
ฉวีวรรณ วิเศษยา
เริ่มดื่มตอนอายุ 25 ปี หลังจากเรียนจบมีการดื่มเล็กน้อยเข้าสังคม สังสรรค์ เพราะเพื่อนชักชวน ตอนนั้นคิดว่ากินแล้วเท่ห์ มาดื่มหนักช่วงอายุ 40-50 ปี มีการดื่มเกือบทุกวัน ขาดไม่ได้ มีสังสรรค์ก็จะหนักหน่อย ดื่มกับเพื่อน 5-6 คน ก็จะหมด 1 กลม ถ้าติดลมหน่อยก็จะ 2 ขวด
เมื่อครอบครัว ลูกและสามี เริ่มได้รับผลกระทบจากการติดเหล้า อีกทั้งยังเบื่อหน่าย มีการทะเลาะเบาะแว้งในครอบครัว เกิดอุบัติเหตุขับมอเตอร์ไซด์ล้มได้รับบาดเจ็บ วันไหนเวลาที่เราเมามาแล้ว ทุกครั้งที่ตนเองดื่มเมากลับบ้าน เช้ามา ลูก สามี การที่เธอเมาแล้วเป็นอย่างเป็นนั้นอย่างนี้ แล้วก็เห็นถึงครอบครัวอื่นเป็น ก็เกิดคำถามในใจว่าน่าจะจริงอย่างที่สามรและลูกพูด แล้วเราจะเลิกได้อย่างไร เราต้องทำให้ได้เพื่อครอบครัว ครอบครัวมีความสุข อุบัติเหตุ ทะเลาะกันก็สาเหตุมาจากเหล้า
ช่วงที่ตัดสินใจเลิกเหล้า ช่วงแรกรู้สึก ทรมานจิตใจมาก เพื่อนก็โทรชวนไปดื่ม เราก็บอกว่า “ดูก่อน เดี๋ยวตามไป” แต่ในใจก็บอกว่าเราเราต้องทำให้ได้ คนครอบครัวก็ให้กำลังใจหากับข้าวมาให้กิน ลูกก็บอกว่า “แม่กับข้าวมื้อนี้อร่อย สามีก็บอกว่าเธอๆกับข้าวอร่อย ทานข้าวเสร็จแล้วเดี๋ยวเราไปโน้นไปนี้ด้วยกันนะ” ทำให้มีแรงจูใจอยู่ครอบครัว ดีกว่าเสียเวลาไปดื่ม ดื่มแล้วก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เหมือนทิ้งเวลาไปเฉยๆ ต่อสู้กับสิ่งนั้นเพื่อที่จะได้มาอยู่กับครอบครัว มีเวลาออกกำลังกายมากขึ้น คนในชุมชนก็ชื่นชมที่กลับตัวกลับใจได้
การเปลี่ยนแปลงหลังจากที่เลิกเหล้า ที่เห็นได้ชัดเจน คือ สุขภาพดี คนชมก็รูปร่างหน้าตาสวยขึ้น ครอบครัวก็มีความสุข เงินทองก็เหลือเก็บ เพราะสามีเป็นคนหาเงิน ส่วนตัวของคุณฉวีวรรณจะเป็นเก็บเงินใช้จ่ายในครอบครัว ครั้นเมื่อตอนที่ยังดื่ม อยากได้อะไรเอาเงินสดไปซื้อก็ไม่ได้ เนื่องจากเงินละลายหายไปกับค่าเหล้า ถึงแม้จะเลิกเหล้าแล้วแต่ก็ยังสนุกสนานได้ นั่งพูดคุยกับเพื่อนได้ แต่เราไม่ดื่ม และชวนคนงดเหล้าโดยให้ดูจากชีวิตเราที่เป็นแบบอย่างจากคนที่ดื่มหนักก็สามารถเลิกได้
